Ik ben ettelijke jaren geleden al eens een keertje op de
Lokerse feesten geraakt, toen speciaal voor Kid "Don't touch my Coconuts" Creole & the Coconuts! Het enige dat ik me van toen nog herinner is dat Lokeren ver weg gelegen is, en dat er voldoende "garçons" aanwezig zijn op de festivalweide om elke trip naar een toog overbodig te maken.
En in tegenstelling tot al die andere keren dat mijn geheugen mij serieus bedrogen heeft blijkt dit alles nog steeds te kloppen! Inderdaad: Lokeren ligt nog steeds ver weg, een goei 2 uur voor een enkele treinreis... en eveneens inderdaad, bier wordt nog steeds ter plekke aangevoerd :-)!!
Maar waarvoor waren we ook weer hier? Ach ja, op de afsluitende festivaldag staan nostalgie, oh nostalgie, The Lemonheads en The Pogues op de affiche, waarna
La Fille d'O mooi ten dans speelt met behulp van slechts 2 i-Pods, 2 grote kannen melk, en 5 danseresjes!
Een vijftal jaar geleden heb ik een begaaide Evan Dando eens solo zien optreden in de AB, maar ondertussen zou hij afgekikt zijn... dacht ik begrepen te hebben... dacht... want ook in't gezelschap van zijn Lemonheads slaagt hij er niet in nuchter op het podium terecht te komen...
Als opener krijgen we een slordige versie van It's a shame about Ray toegeworpen, het tweede nummer volgt dadelijk, maar dan loopt het mis: telkens minuten overleg tussen de nummers... een ongeïnteresseerde Evan mummelt zich door de nummers... af en toe krijgen we een flits te zien van hetgeen het zou kunnen geweest zijn, maar daar blijft het ook bij.
Het einde valt al helemaal in't water, dankzij een in den treure uitgerokken geïmproviseerd a capella "song" die waarschijnlijk "Good Evening" heet, en een Evan die als enige terugkomt voor een bisnummer terwijl de plug allang pulled is...
The Pogues, ook één keer voorheen gezien, op Pukkelpop, fijn feestje, maar een Shane die niet meer kan rechtstaan, en als zanger grotendeels vervangen wordt door de gitarist. Ik hou mijn hart al vast...
Hij komt op, hij lijkt veelbelovend nuchter, hij ontketent een feest in de eerste 20 rijen... en verdwijnt dan gedurende een nummer achter de coulissen!! Die verdwijntruc herhaalt hij op regelmatige basis, waardoor hij gaandeweg meer en meer bezopen in de micro staat te brallen...
Het grote verschil met de Lemonheads zit erin dat The Pogues er toch in slagen een big party te bouwen, en dat een begaaide Shane toch ook wel het handelsmerk van die Pogues is (het "
unique selling point", hoor ik de marketing mens in me denken), tijdens de liedjes waarin hij vervangen wordt door één van zijn muzikanten zijn The Pogues toch plots máár een folk-groepje...
Dit kan niet anders dan de meest memorabele avond zijn geweest voor de mensen in de backstage, voor't podium viel dat allemaal nogal mee... ik moet er alleen aan denken dat ik me volgende keer niet meer "this feels like 20 years ago"-gewijs in het biersmijtende feestgewoel van de eerste rijen mag storten als ik mijn toch best wel deftig jasje aan heb, en geen reserve jeans voor de dag erna...
Waarmee ik mij wil excuseren voor de geur bij al die mensen die maandagmiddag tussen 12 en 14 op de trein Dendermonde-Brussel zaten ;-)...
