Bijna een week terug, er zit weer realiteit in mijn hoofd en snot in mijn neus...
Mijn Restaurant koppels splitten omdat zij lesbisch blijkt, een kwakje mayonaise kost ondertussen evenveel als een klein frietje uit mijn jeugd, Jörg Haider is halsoverkop en postuum gebombardeerd tot vaandeldrager der griekse beginselen, en de forel wordt niet meer zo heet gegeten als hij driekwart eeuw geleden al dan niet opgediend werd...
En online staan de complete - of bij gebrek aan tijd een fijne selectie - tweedimensionele digitale visualiseringen van drie weken omzwervingen in bijvoorbeeld Caïro, Luxor, Aswan en Dahab...
vrijdag 31 oktober 2008
vrijdag 24 oktober 2008
Sometimes it rains in Cairo
Eerst dacht ik dat ik weer op de verkeerde plek aan het wandelen was, zo een plek waar er verschillende airco-toestellen tegen de gevel hangen te lekken... maar dit keer bleek het regen te zijn, op mijn laatste dag gaat het hier nog even regenen.
Eerst dacht ik dat de stad er daardoor weer wat frisser ging bijliggen, zo pas gewassen na een klein fiks regenbuitje, u kent dat wel... maar hier wil regen zeggen dat alle vuiligheid die zich de afgelopen weken op straat verzameld heet een kleine smurrie wordt.
Een mens leert nogal iets bij op een doordeweekse vrijdag!
Eerst dacht ik dat de stad er daardoor weer wat frisser ging bijliggen, zo pas gewassen na een klein fiks regenbuitje, u kent dat wel... maar hier wil regen zeggen dat alle vuiligheid die zich de afgelopen weken op straat verzameld heet een kleine smurrie wordt.
Een mens leert nogal iets bij op een doordeweekse vrijdag!
woensdag 22 oktober 2008
Laatste dag Dahab...
Sinds de Sinai-klim van zondagnacht heb ik hier enkel liggen vegeteren... van 7 tot 10 op het strand liggen lezen... van 10 tot 13 op het strand liggen brunchen en lezen... van 13 tot 15 siesta... van 15 tot 18 op het strand liggen lezen... van 18 tot 23 op het strand liggen dineren en lezen...
En dit zware schema moet ik nog volhouden tot vanavond 23.30, als de nachtbus naar Cairo vertrekt.
Laatste loodjes...
En dit zware schema moet ik nog volhouden tot vanavond 23.30, als de nachtbus naar Cairo vertrekt.
Laatste loodjes...
maandag 20 oktober 2008
Bobbejaan klim die berg
Toen onze God een godje was, was ie wel een sympathieke kerel die in huiselijke kring graag cadeautjes uitdeelde en goocheltrucjes deed voor zijn vrienden... Moses kreeg bijvoorbeeld een paar stenen tabletten om als koffietafel te gebruiken, en hij hoorde een stem in een brandende struik... jolijt alom, in die goeie oude tijd!
Vreemd genoeg zorgen sommige van dergelijke kleine anecdotes er soms voor dat er, enkele millennia later, om 5 uur 's morgens, op de 2340 hoge top van de berg Sinai, een paar honderd mensen zitten te klappertanden in de ochtendkou, wachtend op een zonsopgang...
En dat nadat ze een paar uur nachtelijk bergjeklim achter de rug hebben, laverend tussen de kamelen, coffeshops en andere pelgrims... waarna er een afdaling wacht die 3750 treden telt, alhoewel de uitvinder van het woord "treden" dit volgens mij niet in gedachten had... waarna we allemaal aanschuiven voor het schrijn waarin de restanten van die brandende struik zouden zitten...
Vreemd genoeg zorgen sommige van dergelijke kleine anecdotes er soms voor dat er, enkele millennia later, om 5 uur 's morgens, op de 2340 hoge top van de berg Sinai, een paar honderd mensen zitten te klappertanden in de ochtendkou, wachtend op een zonsopgang...
En dat nadat ze een paar uur nachtelijk bergjeklim achter de rug hebben, laverend tussen de kamelen, coffeshops en andere pelgrims... waarna er een afdaling wacht die 3750 treden telt, alhoewel de uitvinder van het woord "treden" dit volgens mij niet in gedachten had... waarna we allemaal aanschuiven voor het schrijn waarin de restanten van die brandende struik zouden zitten...
zaterdag 18 oktober 2008
De brandweer van Hemiksem
Het gebeurt nogal vaak dat ik dingen doe omdat ik vergeten ben waarom ik ze eigenlijk niet graag doe... met een willekeurig samengestelde groep op een toeristische uitstap vertrekken is daar eentje van...
Na twintig minuten heb ik de (guess once) amerikaanse jongen achter mij al vijf verhalen horen vertellen over zijn vroegere reizen, en ze eindigden allemaal met de conclusie dat dat wel de "most amazing experience" van zijn leven geweest was...
Most amazing experiences in mijn hoofd zijn dan weer een aftandse brandweerwagen zien voorbij rijden in Luxor, met op de chauffeursdeur het opschrift "Brandweer Hemiksem", tja...
Alhoewel het feit dat president Mubarak op mij gewenkt heeft natuurlijk ook voor altijd in mijn geheugen getypt staat!
En dat ondanks het feit dat we door hem een taxi (ipv bus) hebben moeten nemen naar de buiten het stad gelegen busterminal, want dankzij zijn komst was die dag de halve stad afgesloten voor het verkeer, op de hoofdwegen stond er om de tien meter een in het zwart gekleed legermannetje.
Verder waren onder andere de laatste tempels (Hatshepsut, Karnak), graven (Nefertite, Ramses 1,4 en 9) en musea (Luxor) van Egypte in de aanbieding... want na Luxor begin ik weer aan een nachtelijke busreis van 16 uren (in egyptische uren: 18) naar Dahab voor vijf dagen zon, zee, strand en stella!
En om het nog iets vermoeiender te maken begin ik aan die nachtreis op de avond van de dag waarop ik in de ochtend om 4 uur ben opgestaan... en dat alles om de zonsopgang boven Luxor en de Nijl te zien vanuit een heteluchtballon!
The most amazing experience of my life!
Als we de Hemiksemse brandweerwagen even buiten beschouwing laten...
Na twintig minuten heb ik de (guess once) amerikaanse jongen achter mij al vijf verhalen horen vertellen over zijn vroegere reizen, en ze eindigden allemaal met de conclusie dat dat wel de "most amazing experience" van zijn leven geweest was...
Most amazing experiences in mijn hoofd zijn dan weer een aftandse brandweerwagen zien voorbij rijden in Luxor, met op de chauffeursdeur het opschrift "Brandweer Hemiksem", tja...
Alhoewel het feit dat president Mubarak op mij gewenkt heeft natuurlijk ook voor altijd in mijn geheugen getypt staat!
En dat ondanks het feit dat we door hem een taxi (ipv bus) hebben moeten nemen naar de buiten het stad gelegen busterminal, want dankzij zijn komst was die dag de halve stad afgesloten voor het verkeer, op de hoofdwegen stond er om de tien meter een in het zwart gekleed legermannetje.
Verder waren onder andere de laatste tempels (Hatshepsut, Karnak), graven (Nefertite, Ramses 1,4 en 9) en musea (Luxor) van Egypte in de aanbieding... want na Luxor begin ik weer aan een nachtelijke busreis van 16 uren (in egyptische uren: 18) naar Dahab voor vijf dagen zon, zee, strand en stella!
En om het nog iets vermoeiender te maken begin ik aan die nachtreis op de avond van de dag waarop ik in de ochtend om 4 uur ben opgestaan... en dat alles om de zonsopgang boven Luxor en de Nijl te zien vanuit een heteluchtballon!
The most amazing experience of my life!
Als we de Hemiksemse brandweerwagen even buiten beschouwing laten...
dinsdag 14 oktober 2008
De goeie oude tijd...
De bewapende konvooien zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.
Tussen twee politiejeeps in rijden 2 microbusjes en 3 taxi's in een ijltempo tussen het andere verkeer door van Aswan naar Luxor, met haltes aan de tempels van Kom Ombo (bwa) en Edfu (ja).
Terwijl ik verwacht had dat we in een lange karavaan van vrachtwagens, bussen en auto's door de woestijn zouden trekken, bewaakt door tientallen zwaar bewapende militairen, behoedzaam rijdend, een verkenner vooruit sturend om te zien of er geen roversbende verschuilt ligt achter elke volgende duin!
Luxor!
Vijf dagen blijf ik hier, voldoende om de eerste twee dagen een vakantie in mijn vakantie in te bouwen, ik lig tot 11 uur in mijn bed, slenter van bankje naar terras naar mijn bed, hang, lees...
Maar dan, vandaag, stort ik me weer in het toeristische strijdgewoel, en bezoek ik de tempels van Karnak: waarlijk imposant, ik ben voor de eerste keer echt onder de indruk van een oude ruine...
Nog meer onder de indruk ben ik als ik hier in Luxor, voor de eerste keer in egypte, een winkeltje vindt waar er prijzen op de producten staan!! Ik ga er sindsdien elke dag even heen!
Ik ben er immers pas in Aswan achter gekomen dat je niet enkel moet onderhandelen over de prijs van souvenirs, maar ook over die van bijvoorbeeld een fles water van een anderhalve liter... die prijs kan immers varieren van 3 tot 10 pound, die van een blikje cola van 2 tot 6.
En als ik het allemaal goed begrijp zijn die 3 en 2 pound nog steeds toeristenprijzen, en betalen de aswanezen en anderen nog minder... (nootje: 8 pound = 1 euro)
Lang geleden is Michael Jackson eens komen optreden in Belgie, en wel op de weide van Werchter, een journalist van het Belang stak doen een beetje de draak met een Michael-fan die wanhopig op zoek was naar een vuilbak op de weide...
Ik herinner me nog dat ik toen toch ook even met die arme jongen moest lachen, afval gooiden we toen nog allemaal gewoon op de geweide festivalweidegrond.
De link?
Ik voel me hier al tien dagen die Michael-fan, rondzeulend met lege blikken, flessen en allerhande ander afval... terwijl iedereen hier alles gewoon op straat of in de Nijl gooit.
Slapstick-moment van de dag: een amerikaans meisje probeert aan haar pas gewonnen lokaal vakantieliefje uit te leggen hoe hij haar moet e-mailen als ze terug is gekeerd naar haar verre thuisland... de vertwijfeling in zijn aangezicht zie je gewoon met piramidiale stappen toenemen, terwijl zij gedurende het uur dat ik naast ze zit geduldig alles opnieuw van de eerste stap aan het uitleggen is, af en toe er een geruststellende "don't worry, you'll get the hang of it" tussenwerpend.
Kort samengevat: de afgelopen dagen is er niet veel gebeurd :-)
En later volgt er nog meer van dat!
U kijkt er waarschijnlijk al naar uit, zoals ik uitkijk naar mijn zestien uur durende nachtelijke busrit van overmorgen!
Tot dan
D
P.S. Kan iemand eens opzoeken of er nergens een officiele instantie bestaat die het uitbaten van een Irish Pub die enkel Heineken en Stella verkoopt bestraft middels het kielhalen onder een van die vijf verdiepingen tellende cruiseschepen?
Tussen twee politiejeeps in rijden 2 microbusjes en 3 taxi's in een ijltempo tussen het andere verkeer door van Aswan naar Luxor, met haltes aan de tempels van Kom Ombo (bwa) en Edfu (ja).
Terwijl ik verwacht had dat we in een lange karavaan van vrachtwagens, bussen en auto's door de woestijn zouden trekken, bewaakt door tientallen zwaar bewapende militairen, behoedzaam rijdend, een verkenner vooruit sturend om te zien of er geen roversbende verschuilt ligt achter elke volgende duin!
Luxor!
Vijf dagen blijf ik hier, voldoende om de eerste twee dagen een vakantie in mijn vakantie in te bouwen, ik lig tot 11 uur in mijn bed, slenter van bankje naar terras naar mijn bed, hang, lees...
Maar dan, vandaag, stort ik me weer in het toeristische strijdgewoel, en bezoek ik de tempels van Karnak: waarlijk imposant, ik ben voor de eerste keer echt onder de indruk van een oude ruine...
Nog meer onder de indruk ben ik als ik hier in Luxor, voor de eerste keer in egypte, een winkeltje vindt waar er prijzen op de producten staan!! Ik ga er sindsdien elke dag even heen!
Ik ben er immers pas in Aswan achter gekomen dat je niet enkel moet onderhandelen over de prijs van souvenirs, maar ook over die van bijvoorbeeld een fles water van een anderhalve liter... die prijs kan immers varieren van 3 tot 10 pound, die van een blikje cola van 2 tot 6.
En als ik het allemaal goed begrijp zijn die 3 en 2 pound nog steeds toeristenprijzen, en betalen de aswanezen en anderen nog minder... (nootje: 8 pound = 1 euro)
Lang geleden is Michael Jackson eens komen optreden in Belgie, en wel op de weide van Werchter, een journalist van het Belang stak doen een beetje de draak met een Michael-fan die wanhopig op zoek was naar een vuilbak op de weide...
Ik herinner me nog dat ik toen toch ook even met die arme jongen moest lachen, afval gooiden we toen nog allemaal gewoon op de geweide festivalweidegrond.
De link?
Ik voel me hier al tien dagen die Michael-fan, rondzeulend met lege blikken, flessen en allerhande ander afval... terwijl iedereen hier alles gewoon op straat of in de Nijl gooit.
Slapstick-moment van de dag: een amerikaans meisje probeert aan haar pas gewonnen lokaal vakantieliefje uit te leggen hoe hij haar moet e-mailen als ze terug is gekeerd naar haar verre thuisland... de vertwijfeling in zijn aangezicht zie je gewoon met piramidiale stappen toenemen, terwijl zij gedurende het uur dat ik naast ze zit geduldig alles opnieuw van de eerste stap aan het uitleggen is, af en toe er een geruststellende "don't worry, you'll get the hang of it" tussenwerpend.
Kort samengevat: de afgelopen dagen is er niet veel gebeurd :-)
En later volgt er nog meer van dat!
U kijkt er waarschijnlijk al naar uit, zoals ik uitkijk naar mijn zestien uur durende nachtelijke busrit van overmorgen!
Tot dan
D
P.S. Kan iemand eens opzoeken of er nergens een officiele instantie bestaat die het uitbaten van een Irish Pub die enkel Heineken en Stella verkoopt bestraft middels het kielhalen onder een van die vijf verdiepingen tellende cruiseschepen?
zaterdag 11 oktober 2008
Stella in the evening, Felucca in the morning
Om de treinvertraging uit mijn benen te werken besloot ik gisterenochtend een kleine wandeling te maken naar de oude Aswan-dam, twee uur later kom ik er aan om te merken dat het voetgangers niet toegelaten is om op de dam te wandelen, fijn, nog eens twee uur later ga ik dan maar verpozing zoeken in de Coptische kerk... waar Coptisch staat voor een locale versie van het Christendom.
Mooie kerk, en een mooie uitleg gekregen van een vrouw die zich voorstelt als een vrijwilligster van de kerk.
I am a volunteer.
This is the coptic church.
It is the 2nd biggest in Africa.
This is a coptic cross.
This is the chair of the coptic bisschop.
This is a folder about the coptic belief.
And this is a coptic souvenirshop, this coptic cross costs 35 pound.
Ik ben nog steeds niet aangesproken door iemand die uiteindelijk geen geld van me wil.
Tot gisterenavond, na een fijn kommetje Tagen Opergin (aubergines en gehakt uit de oven) in het enige restaurant dat een frisse pint serveert (Emy, dank u, Lonely Planet) geraak ik aan de praat (en drank) met Wael...
Vanmorgen dus een eerste keer wakker geworden naast een katertje...
En terwijl ik deze sta uit te waaien maak ik kennis met Ziko, de minst opdringerige felucca-kapitein die ik de afgelopen drie dagen ben tegengekomen.
Na een broodje falafel als extra ontbijt kies ik er dan ook voor om een halve dag wiegend over de Nijl te liggen dobberen in de blakende zon.
Zeer fijne kerel trouwens, Ziko, als hij hoort dat mijn gsm defect is (meegenomen in't handwasje van gisteren) trekken we na aanmeren nog een dik anderhalf uur door het stad om een nieuwe gsm te zoeken (en vinden) en uit te vissen waarom ik mijn nieuwe sim-kaart niet aan de gang krijg (Vodafone Egypte heeft ruzie met Belgie, of zoiets).
Morgenvroeg, 6 uur opstaan, en met het bewaakte convooi trekken we dan noordwaarts naar Luxor via weer een paar nieuwe oude tempels (Kom Ombo en Edfu).
Tot ginds!
Grtz
D
Mooie kerk, en een mooie uitleg gekregen van een vrouw die zich voorstelt als een vrijwilligster van de kerk.
I am a volunteer.
This is the coptic church.
It is the 2nd biggest in Africa.
This is a coptic cross.
This is the chair of the coptic bisschop.
This is a folder about the coptic belief.
And this is a coptic souvenirshop, this coptic cross costs 35 pound.
Ik ben nog steeds niet aangesproken door iemand die uiteindelijk geen geld van me wil.
Tot gisterenavond, na een fijn kommetje Tagen Opergin (aubergines en gehakt uit de oven) in het enige restaurant dat een frisse pint serveert (Emy, dank u, Lonely Planet) geraak ik aan de praat (en drank) met Wael...
Vanmorgen dus een eerste keer wakker geworden naast een katertje...
En terwijl ik deze sta uit te waaien maak ik kennis met Ziko, de minst opdringerige felucca-kapitein die ik de afgelopen drie dagen ben tegengekomen.
Na een broodje falafel als extra ontbijt kies ik er dan ook voor om een halve dag wiegend over de Nijl te liggen dobberen in de blakende zon.
Zeer fijne kerel trouwens, Ziko, als hij hoort dat mijn gsm defect is (meegenomen in't handwasje van gisteren) trekken we na aanmeren nog een dik anderhalf uur door het stad om een nieuwe gsm te zoeken (en vinden) en uit te vissen waarom ik mijn nieuwe sim-kaart niet aan de gang krijg (Vodafone Egypte heeft ruzie met Belgie, of zoiets).
Morgenvroeg, 6 uur opstaan, en met het bewaakte convooi trekken we dan noordwaarts naar Luxor via weer een paar nieuwe oude tempels (Kom Ombo en Edfu).
Tot ginds!
Grtz
D
vrijdag 10 oktober 2008
Cairo - Aswan: 18 uren
Half tien, het is al even donker, en ik kom aan op het Ramses-station van Cairo.
Ik ben eigenlijk een half uur te vroeg, maar ik ben blijkbaar niet de enige, perron 8 is gevuld met Egyptenaren, die allemaal enorm veel koffers, dozen en bumpers bijhebben.
Ik raak voor de eerste keer in een gesprek dat me geen geld kost... en gelukkig maar, want Mohamed (waar blijven ze die namen halen?) blijkt bijzonder handig als iets voor tienen de eerste trein binnenboemelt...
Ik heb mijn opgeluchtte ademhaling nog maar net uitgeademd (het ziet er een fijn luxueus treintje uit) als hij me meldt dat dit de onze niet is, maar wel de luxe-slaaptrein die bestemd is voor de toeristen.
Als iets na tienen de volgende het station aankomt hou ik even mijn adem in: de wagons schommelen binnen, de luiken hangen half los, ramen zijn er gewoon niet, sommige zetels staan serieus scheef... maar dit blijkt dan weer de trein voor de armere egyptenaar te zijn.
Iets later verhuist iedereen even van perron 8 naar 10 en terug door een verkeerde aankondiging van de omroeper, maar om iets na half elf komt dan toch eigenlijk ons toch wel goed uitziend treintje binnengereden. Veel beenruimte, zetels die ver achteruitgaan zonder iemand te storen en (weliswaar iets de kille) airco... op deze trein hou ik het wel 12 uur vol :-).
Maar als het bij ons kan dat treinen van 1 uur soms een vertraging van een klein half uurtje oplopen, dan is het theoretisch niet ondenkbaar dat een traject van 12 uur soms uitloopt tot eentje van... ... ja hoor, 17 uur later tuffen we op het gemakste Aswan binnen, waar een hitte van bijna 40 graden me verwelkomt... of beter: mem geholpen door zeventien uur airco en gebrekkige slaap, met ongezien enthousiasme tegen de vlakte mept.
De rest van de dag ben ik geen mens meer, en ik kruip dan ook om 21 uur in mijn bed.
D
P.S. hieronder ook enkele eerste in de rapte geselecteerde foto's
Ik ben eigenlijk een half uur te vroeg, maar ik ben blijkbaar niet de enige, perron 8 is gevuld met Egyptenaren, die allemaal enorm veel koffers, dozen en bumpers bijhebben.
Ik raak voor de eerste keer in een gesprek dat me geen geld kost... en gelukkig maar, want Mohamed (waar blijven ze die namen halen?) blijkt bijzonder handig als iets voor tienen de eerste trein binnenboemelt...
Ik heb mijn opgeluchtte ademhaling nog maar net uitgeademd (het ziet er een fijn luxueus treintje uit) als hij me meldt dat dit de onze niet is, maar wel de luxe-slaaptrein die bestemd is voor de toeristen.
Als iets na tienen de volgende het station aankomt hou ik even mijn adem in: de wagons schommelen binnen, de luiken hangen half los, ramen zijn er gewoon niet, sommige zetels staan serieus scheef... maar dit blijkt dan weer de trein voor de armere egyptenaar te zijn.
Iets later verhuist iedereen even van perron 8 naar 10 en terug door een verkeerde aankondiging van de omroeper, maar om iets na half elf komt dan toch eigenlijk ons toch wel goed uitziend treintje binnengereden. Veel beenruimte, zetels die ver achteruitgaan zonder iemand te storen en (weliswaar iets de kille) airco... op deze trein hou ik het wel 12 uur vol :-).
Maar als het bij ons kan dat treinen van 1 uur soms een vertraging van een klein half uurtje oplopen, dan is het theoretisch niet ondenkbaar dat een traject van 12 uur soms uitloopt tot eentje van... ... ja hoor, 17 uur later tuffen we op het gemakste Aswan binnen, waar een hitte van bijna 40 graden me verwelkomt... of beter: mem geholpen door zeventien uur airco en gebrekkige slaap, met ongezien enthousiasme tegen de vlakte mept.
De rest van de dag ben ik geen mens meer, en ik kruip dan ook om 21 uur in mijn bed.
D
P.S. hieronder ook enkele eerste in de rapte geselecteerde foto's
Foto's: Cairo en Aswan
donderdag 9 oktober 2008
Intermezzo: Drinking in Cairo
Op een avond slenterde ik door een terrasbuurt als er weer een ober langs me komt wandelen en vraagt of ik geen thee of cola wil... als ik vriendelijk afwimpel fluistert hij op een samenzwwerderig toontje dat hij ook "Beera" heeft, zo een samenzweerderig toontje dat me dadelijk deed denken aan mijn eerste Werchter, waar me toen op dezelfde manier "hasjiesj" werd toegesist.
Om maar te zeggen dat een pint drinken hier geen evidentie is.
Gelukkig heb ik op de tweede dag, op een paar straten van mijn hostel, een klein winkeltje gevonden waar ze Stella verkopen (niet de onze, wel een autentiek best lekker egyptisch bier)!
Mijn bestelling krijg ik mee in een ondoorzichtige zwarte plastic zak, en drink ik daarna stiekem leeg op mijn kamer.
Vreemd genoeg smaakt het daardoor blijkbaar nog beter :-)!
Om maar te zeggen dat een pint drinken hier geen evidentie is.
Gelukkig heb ik op de tweede dag, op een paar straten van mijn hostel, een klein winkeltje gevonden waar ze Stella verkopen (niet de onze, wel een autentiek best lekker egyptisch bier)!
Mijn bestelling krijg ik mee in een ondoorzichtige zwarte plastic zak, en drink ik daarna stiekem leeg op mijn kamer.
Vreemd genoeg smaakt het daardoor blijkbaar nog beter :-)!
woensdag 8 oktober 2008
Little Britain in Big Cairo
Ik zit rustig op een bankje, een paar meter verder staat een politiewagen, een oude man in de typische jurkerige klederdracht strompelt voorbij, houdt halt aan de linkerachterzijde van de wagen, licht zijn jurk een tiental centimeter op, en zet de kraan gezellig open!
Anarchy in Egypt! Of is het Absurdisme?
Verder geen nieuws, geen grote toeristische activiteiten.
Maar nadat ik er eergisteravond was achtergekomen dat ik mijn budget op bovenmenselijk wijze aan't overschrijden was, heb ik de afgelopen twee dagen wel vooral de stad (of is het "het stad") verkend.
Elke hoek die je omdraait blijft een verrassing, je wandelt in enkele seconden van de grootste luxe in de diepste miserie, van het platste toerismekapitalisme in het schrijnendste overlevingskapitalisme.
Achter de luxueuze etages hoge hotels vind je zonder probleem wel een straatje waar op de stoep een koe aan stukjes geslagerd wordt, terwijl de vliegen uitzwermen bij elke haal van het slagersmes, de katten onder tafel zitten te wachten op een toevallig vallend stukje vers vlees, en de naburige kolenhandelaar lustig een emmertje volschept voor de volgende klant.
En nu, nu ga ik de vuiligheid van me afdouchen en alles inpakken, straks om 22 uur vertrekt mijn nachttrein naar Aswan.
Mijn volgende hostel heeft me gelukkig net laten weten dat ze een pick-up dienst hebben! Hoezee! Hoezee! Het zal nodig zijn na een zittende rit van om en bij de 12 uurtjes...
Een met onverdroten moed een waarschijnlijk slapeloze nacht tegemoet stappende Dirk groet U, en U.
Anarchy in Egypt! Of is het Absurdisme?
Verder geen nieuws, geen grote toeristische activiteiten.
Maar nadat ik er eergisteravond was achtergekomen dat ik mijn budget op bovenmenselijk wijze aan't overschrijden was, heb ik de afgelopen twee dagen wel vooral de stad (of is het "het stad") verkend.
Elke hoek die je omdraait blijft een verrassing, je wandelt in enkele seconden van de grootste luxe in de diepste miserie, van het platste toerismekapitalisme in het schrijnendste overlevingskapitalisme.
Achter de luxueuze etages hoge hotels vind je zonder probleem wel een straatje waar op de stoep een koe aan stukjes geslagerd wordt, terwijl de vliegen uitzwermen bij elke haal van het slagersmes, de katten onder tafel zitten te wachten op een toevallig vallend stukje vers vlees, en de naburige kolenhandelaar lustig een emmertje volschept voor de volgende klant.
En nu, nu ga ik de vuiligheid van me afdouchen en alles inpakken, straks om 22 uur vertrekt mijn nachttrein naar Aswan.
Mijn volgende hostel heeft me gelukkig net laten weten dat ze een pick-up dienst hebben! Hoezee! Hoezee! Het zal nodig zijn na een zittende rit van om en bij de 12 uurtjes...
Een met onverdroten moed een waarschijnlijk slapeloze nacht tegemoet stappende Dirk groet U, en U.
Intermezzo: Driving in Cairo
Het heeft me vele uren van opperste concentratie gevergd, uren waarin ik onverwijld het verkeer in de gaten hield, elk manoeuvre van elke auto werden geregistreerd, maar nu denk ik dat ik alles begrijp van het Caironese verkeersreglement!
Het scheelt eigenlijk niet eens zoveel met het onze...
Gordel: voorlopig enkel nog verplicht voor de chauffeur, maar het is voldoende als hij nog rustig wordt aangedaan nadat men tot staan is gebracht door een agent.
Richtingaanwijzers: enkel verplicht voor bussen vol toeristen.
Koplichten: mogen vervangen worden door zachte blauw of groen neon-lichtjes, of door een pillamp op het dashboard, mogen ook gewoon achterwege gelaten worden (het is hier soms spannend wandelen in den donker).
Kruispunten: verkeerslichten mogen genegeerd worden, agenten dan weer niet, zoals mijn taxichauffeur even wou aantonen (ten koste van 10 pound, maar dat viel nog mee, het meer geweest als hij er niet mee had gedreigd de president persoonlijk erbij te halen, mij zet hij als genoegdoening iets later god weet waar af, maar niet waar ik gevraagd had).
Claxon: mag enkel en alleen gebruikt worden om aan te geven
- dat iemand in je weg loopt;
- dat je gaat inhalen;
- dat je langs rechts gaat inhalen (2x);
- dat je een manoeuvre gaat uitvoeren;
- dat je aan een kruispunt rechtdoor gaat rijden
- dat er nog plaats in je taxi is;
- dat er volk in je taxi zit, en je dus gehaast bent (2x);
- dat je een andere taxi gezien hebt;
- dat je een vriend hebt gezien die Mohamed heet (inclusief alternatieve spellingen);
- dat je een gesluierde vrouw gezien hebt;
+ nog enkele andere redenen waarvoor mij de tijd mankeert om ze hier allemaal op te sommen.
Het scheelt eigenlijk niet eens zoveel met het onze...
Gordel: voorlopig enkel nog verplicht voor de chauffeur, maar het is voldoende als hij nog rustig wordt aangedaan nadat men tot staan is gebracht door een agent.
Richtingaanwijzers: enkel verplicht voor bussen vol toeristen.
Koplichten: mogen vervangen worden door zachte blauw of groen neon-lichtjes, of door een pillamp op het dashboard, mogen ook gewoon achterwege gelaten worden (het is hier soms spannend wandelen in den donker).
Kruispunten: verkeerslichten mogen genegeerd worden, agenten dan weer niet, zoals mijn taxichauffeur even wou aantonen (ten koste van 10 pound, maar dat viel nog mee, het meer geweest als hij er niet mee had gedreigd de president persoonlijk erbij te halen, mij zet hij als genoegdoening iets later god weet waar af, maar niet waar ik gevraagd had).
Claxon: mag enkel en alleen gebruikt worden om aan te geven
- dat iemand in je weg loopt;
- dat je gaat inhalen;
- dat je langs rechts gaat inhalen (2x);
- dat je een manoeuvre gaat uitvoeren;
- dat je aan een kruispunt rechtdoor gaat rijden
- dat er nog plaats in je taxi is;
- dat er volk in je taxi zit, en je dus gehaast bent (2x);
- dat je een andere taxi gezien hebt;
- dat je een vriend hebt gezien die Mohamed heet (inclusief alternatieve spellingen);
- dat je een gesluierde vrouw gezien hebt;
+ nog enkele andere redenen waarvoor mij de tijd mankeert om ze hier allemaal op te sommen.
maandag 6 oktober 2008
Zonsondergang in Cairo met Nijl en Smog
Dat zou de ondertitel zijn van een foto die ik vanavond had kunnen nemen, als de pillen van mijn kodak niet net plat waren.
Maar laat ons beginnen bij het begin!!
Een begin waarbij ik al om 6 uur 's morgens doelloos door mijn huisje zwerf als een gevolg van het gevoel dat ik dit keer onder- in plaats van overvoorbereid (zie vorig jaar) aan deze onderneming ga beginnen, om dan 10 minuten voordat ik moet vertrekken erachter te komen dat ik nog vanalles (sandalen, toiletpapier, ...) vergeten ben, en mijn planten toch nog een laatste keer moet water geven.
Een begin ook waarbij ik dankzij een kleine vertraging bij de NMBS op een zaterdagochtend maar net op tijd aan de incheckbalie van Air France sta.
En waar ik me meteen in een reality-TV vliegtuigreis-cliche waan: als de vriendelijke dame namelijk het woord "overboekt" in de mond neemt, zie ik me die avond al vertoeven in een luxueus hotel, oververzadigd na een luxueus viergangenmenu op kosten van de maatschappij.
Alle dromen worden in Parijs echter snel irreality-TV als blijkt dat er plots toch weer plaatsen genoeg zijn. En al begrijp ik niet waarom ze de Economy-zitjes plaatsen achter de luxe-mensen (ogenuitstekerij), toch heb ik verder geen klachten over Air France: de zetels zijn zelfs Swa-compatibel, het eten valt tegen alle verwachtingen in mee, al laat ik wel enkele extra snoepjes aan me voobijgaan omdat ik het concept all-in-vlucht nog niet doorheb (te vaak Wizz-, Ryan- en andere -Airs gevlogen waarschijnlijk).
Maar het ging hier eigenlijk over Cairo!!!
Eerste indruk: overweldigend, een stad die letterlijk uit zijn voegen barst, en die dat in al zijn chaos ook echt wil laten zien. In het Downtown-area (waar mijn hostel ligt) lijkt het zel alsof Egypte elk uur afwisselend de Champions League, de Afrikacup en de wereldcup wint: het geclaxoneer voert 24/24 de boventoon. In andere wijken lijkt het dan weer net of de stad pas een maadenlange belegering achter de rug heeft...
Ik vind hier ook compleet nooit mijn weg, al twee keer ben ik al vertrokken naar Islamic Cairo (eentje van de oudere wijken), en al twee keer verdwaal ik hopeloos als ik ook maar een keer van mijn weg afwijk door een interessant uitziend straatje in te wandelen.
Niet dat ik zo niet al een paar keer op onverwacht mooie plekjes ben terechtgekomen, maar Islamitic Cairo zal toch weer voor morgen zijn.
Verder heb ik me vooral de toerist onder de toersiten laten uithangen: mummies kijken
in het Egyptisch Museum, en natuurlijk naar de piramides en de sfinx... inclusief Camel Ride (and I've got the pictures to prove it).
Na twee dagen ben ik er nog niet uit of ik het hier naar mijn zin heb, het is mooi rondwandelen door de verschillende buurten, thee drinken op straat, meewandelen in de chaos, Frogger te spelen elke keer als je de straat wil oversteken (weliswaar de gevorderde versie: zonder de veilige boomstronken)
Maar tegelijkertijd blijft de chaos en het continue lawaai me overdonderen, en begint het mouwhangen me nu al serieus op mijn heupen te werken: elke paar uur wordt ik aangesproken en begint het gesprek met steeds dezelfde standaardzinnen: "Where you from?", "What your name?", "You alone?", ... waarna het er telkens op de een of andere manier op neerkomt dat het mij geld gaat kosten. De "No, thank you"'s steken nu dan ook al gereed in mijn linkerachterzak.
En toch heb ik me vandaag laten vangen, de helft dan de tocht naar de piramides legde ik met de metro af, zodat mijn verdere taxirit goedkoper zou uitvallen. Als ik de metro uitkom word ik iets later aangesproken, de "No thank you" lag al klaar... maar omdat de zon schijnt, en ik niet echt houd van mijn paranoide zelf, en de man ook op weg lijkt naar de piramides met zijn twee zonen, en hij me op weg helpt om de minibus in plaats van de taxi te nemen (0.5 ipv 10 pound), ga ik dit keer mee met het verhaal...
... en bevind ik me even later, voor ik goed besef wat er gebeurd is, ergens in een prehistorische versie van een Thomas Cook reisbureau. Waar me, aan de hand van een mooie houten plattegond van het Giza-plateau, wordt uitgelegd waarom het mij 900 pound (+/- 110 euro!!) gaat kosten om de komende 3 uur zinvol te besteden.
Tot mijn eigen verbazing kom ik er nog vrij goed vanaf, zonder een te zuur gezicht van mijn persoonlijke Thomas Cook stemt hij ermee in om me op de voorheen vermeldde kameel naar de eerste piramide te brengen, en kost me dat 50 pound.
Toch nog het dubbele van de reguliere prijs voor een kamelenritje, maar aangezien ik niet wist hoe ik op eigen houtje de piramides moest gaan vinden leek me dat toen geen slechte prijs :-).
Van zweet parelende groeten,
D
P.S. Als ik een foto neem van de Nationale Islamitische Bank van Egypte, word ik aangesproken door iemand met een pasje van Internal Affairs. Iemand een idee waarom? De man zelf sprak geen Engels, en ik geen Arabisch.
Dat laatste trouwens tot grote ergernis van Mohamed, de Tourism Manager van deze hostel waar ik (eveneens trouwens) al twee dagen de enige gast ben. Want als ik snel even Arabisch wou leren zou ik de originele versie van de koran kunnen lezen, waarna ik dadelijk de liefde van Allah in mijn hart zou voelen, en nooit ofte nimmer meer zou twijfelen aan mijn nieuw gewonnen geloof.
Ik stond op het punt om op zijn voorstel in te gaan, maar dan moest hij me wel beloven zich evenzeer in de mooie kunst der wetenschappen te verdiepen, maar dat zag hij dan weer niet zitten.
Sinds dat gesprek glip ik toch weer net iets stiller mijn kamer in :-)
Maar laat ons beginnen bij het begin!!
Een begin waarbij ik al om 6 uur 's morgens doelloos door mijn huisje zwerf als een gevolg van het gevoel dat ik dit keer onder- in plaats van overvoorbereid (zie vorig jaar) aan deze onderneming ga beginnen, om dan 10 minuten voordat ik moet vertrekken erachter te komen dat ik nog vanalles (sandalen, toiletpapier, ...) vergeten ben, en mijn planten toch nog een laatste keer moet water geven.
Een begin ook waarbij ik dankzij een kleine vertraging bij de NMBS op een zaterdagochtend maar net op tijd aan de incheckbalie van Air France sta.
En waar ik me meteen in een reality-TV vliegtuigreis-cliche waan: als de vriendelijke dame namelijk het woord "overboekt" in de mond neemt, zie ik me die avond al vertoeven in een luxueus hotel, oververzadigd na een luxueus viergangenmenu op kosten van de maatschappij.
Alle dromen worden in Parijs echter snel irreality-TV als blijkt dat er plots toch weer plaatsen genoeg zijn. En al begrijp ik niet waarom ze de Economy-zitjes plaatsen achter de luxe-mensen (ogenuitstekerij), toch heb ik verder geen klachten over Air France: de zetels zijn zelfs Swa-compatibel, het eten valt tegen alle verwachtingen in mee, al laat ik wel enkele extra snoepjes aan me voobijgaan omdat ik het concept all-in-vlucht nog niet doorheb (te vaak Wizz-, Ryan- en andere -Airs gevlogen waarschijnlijk).
Maar het ging hier eigenlijk over Cairo!!!
Eerste indruk: overweldigend, een stad die letterlijk uit zijn voegen barst, en die dat in al zijn chaos ook echt wil laten zien. In het Downtown-area (waar mijn hostel ligt) lijkt het zel alsof Egypte elk uur afwisselend de Champions League, de Afrikacup en de wereldcup wint: het geclaxoneer voert 24/24 de boventoon. In andere wijken lijkt het dan weer net of de stad pas een maadenlange belegering achter de rug heeft...
Ik vind hier ook compleet nooit mijn weg, al twee keer ben ik al vertrokken naar Islamic Cairo (eentje van de oudere wijken), en al twee keer verdwaal ik hopeloos als ik ook maar een keer van mijn weg afwijk door een interessant uitziend straatje in te wandelen.
Niet dat ik zo niet al een paar keer op onverwacht mooie plekjes ben terechtgekomen, maar Islamitic Cairo zal toch weer voor morgen zijn.
Verder heb ik me vooral de toerist onder de toersiten laten uithangen: mummies kijken
in het Egyptisch Museum, en natuurlijk naar de piramides en de sfinx... inclusief Camel Ride (and I've got the pictures to prove it).
Na twee dagen ben ik er nog niet uit of ik het hier naar mijn zin heb, het is mooi rondwandelen door de verschillende buurten, thee drinken op straat, meewandelen in de chaos, Frogger te spelen elke keer als je de straat wil oversteken (weliswaar de gevorderde versie: zonder de veilige boomstronken)
Maar tegelijkertijd blijft de chaos en het continue lawaai me overdonderen, en begint het mouwhangen me nu al serieus op mijn heupen te werken: elke paar uur wordt ik aangesproken en begint het gesprek met steeds dezelfde standaardzinnen: "Where you from?", "What your name?", "You alone?", ... waarna het er telkens op de een of andere manier op neerkomt dat het mij geld gaat kosten. De "No, thank you"'s steken nu dan ook al gereed in mijn linkerachterzak.
En toch heb ik me vandaag laten vangen, de helft dan de tocht naar de piramides legde ik met de metro af, zodat mijn verdere taxirit goedkoper zou uitvallen. Als ik de metro uitkom word ik iets later aangesproken, de "No thank you" lag al klaar... maar omdat de zon schijnt, en ik niet echt houd van mijn paranoide zelf, en de man ook op weg lijkt naar de piramides met zijn twee zonen, en hij me op weg helpt om de minibus in plaats van de taxi te nemen (0.5 ipv 10 pound), ga ik dit keer mee met het verhaal...
... en bevind ik me even later, voor ik goed besef wat er gebeurd is, ergens in een prehistorische versie van een Thomas Cook reisbureau. Waar me, aan de hand van een mooie houten plattegond van het Giza-plateau, wordt uitgelegd waarom het mij 900 pound (+/- 110 euro!!) gaat kosten om de komende 3 uur zinvol te besteden.
Tot mijn eigen verbazing kom ik er nog vrij goed vanaf, zonder een te zuur gezicht van mijn persoonlijke Thomas Cook stemt hij ermee in om me op de voorheen vermeldde kameel naar de eerste piramide te brengen, en kost me dat 50 pound.
Toch nog het dubbele van de reguliere prijs voor een kamelenritje, maar aangezien ik niet wist hoe ik op eigen houtje de piramides moest gaan vinden leek me dat toen geen slechte prijs :-).
Van zweet parelende groeten,
D
P.S. Als ik een foto neem van de Nationale Islamitische Bank van Egypte, word ik aangesproken door iemand met een pasje van Internal Affairs. Iemand een idee waarom? De man zelf sprak geen Engels, en ik geen Arabisch.
Dat laatste trouwens tot grote ergernis van Mohamed, de Tourism Manager van deze hostel waar ik (eveneens trouwens) al twee dagen de enige gast ben. Want als ik snel even Arabisch wou leren zou ik de originele versie van de koran kunnen lezen, waarna ik dadelijk de liefde van Allah in mijn hart zou voelen, en nooit ofte nimmer meer zou twijfelen aan mijn nieuw gewonnen geloof.
Ik stond op het punt om op zijn voorstel in te gaan, maar dan moest hij me wel beloven zich evenzeer in de mooie kunst der wetenschappen te verdiepen, maar dat zag hij dan weer niet zitten.
Sinds dat gesprek glip ik toch weer net iets stiller mijn kamer in :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)