Zonsondergang in Cairo met Nijl en Smog

Dat zou de ondertitel zijn van een foto die ik vanavond had kunnen nemen, als de pillen van mijn kodak niet net plat waren.

Maar laat ons beginnen bij het begin!!

Een begin waarbij ik al om 6 uur 's morgens doelloos door mijn huisje zwerf als een gevolg van het gevoel dat ik dit keer onder- in plaats van overvoorbereid (zie vorig jaar) aan deze onderneming ga beginnen, om dan 10 minuten voordat ik moet vertrekken erachter te komen dat ik nog vanalles (sandalen, toiletpapier, ...) vergeten ben, en mijn planten toch nog een laatste keer moet water geven.

Een begin ook waarbij ik dankzij een kleine vertraging bij de NMBS op een zaterdagochtend maar net op tijd aan de incheckbalie van Air France sta.
En waar ik me meteen in een reality-TV vliegtuigreis-cliche waan: als de vriendelijke dame namelijk het woord "overboekt" in de mond neemt, zie ik me die avond al vertoeven in een luxueus hotel, oververzadigd na een luxueus viergangenmenu op kosten van de maatschappij.

Alle dromen worden in Parijs echter snel irreality-TV als blijkt dat er plots toch weer plaatsen genoeg zijn. En al begrijp ik niet waarom ze de Economy-zitjes plaatsen achter de luxe-mensen (ogenuitstekerij), toch heb ik verder geen klachten over Air France: de zetels zijn zelfs Swa-compatibel, het eten valt tegen alle verwachtingen in mee, al laat ik wel enkele extra snoepjes aan me voobijgaan omdat ik het concept all-in-vlucht nog niet doorheb (te vaak Wizz-, Ryan- en andere -Airs gevlogen waarschijnlijk).

Maar het ging hier eigenlijk over Cairo!!!

Eerste indruk: overweldigend, een stad die letterlijk uit zijn voegen barst, en die dat in al zijn chaos ook echt wil laten zien. In het Downtown-area (waar mijn hostel ligt) lijkt het zel alsof Egypte elk uur afwisselend de Champions League, de Afrikacup en de wereldcup wint: het geclaxoneer voert 24/24 de boventoon. In andere wijken lijkt het dan weer net of de stad pas een maadenlange belegering achter de rug heeft...

Ik vind hier ook compleet nooit mijn weg, al twee keer ben ik al vertrokken naar Islamic Cairo (eentje van de oudere wijken), en al twee keer verdwaal ik hopeloos als ik ook maar een keer van mijn weg afwijk door een interessant uitziend straatje in te wandelen.
Niet dat ik zo niet al een paar keer op onverwacht mooie plekjes ben terechtgekomen, maar Islamitic Cairo zal toch weer voor morgen zijn.

Verder heb ik me vooral de toerist onder de toersiten laten uithangen: mummies kijken
in het Egyptisch Museum, en natuurlijk naar de piramides en de sfinx... inclusief Camel Ride (and I've got the pictures to prove it).

Na twee dagen ben ik er nog niet uit of ik het hier naar mijn zin heb, het is mooi rondwandelen door de verschillende buurten, thee drinken op straat, meewandelen in de chaos, Frogger te spelen elke keer als je de straat wil oversteken (weliswaar de gevorderde versie: zonder de veilige boomstronken)
Maar tegelijkertijd blijft de chaos en het continue lawaai me overdonderen, en begint het mouwhangen me nu al serieus op mijn heupen te werken: elke paar uur wordt ik aangesproken en begint het gesprek met steeds dezelfde standaardzinnen: "Where you from?", "What your name?", "You alone?", ... waarna het er telkens op de een of andere manier op neerkomt dat het mij geld gaat kosten. De "No, thank you"'s steken nu dan ook al gereed in mijn linkerachterzak.

En toch heb ik me vandaag laten vangen, de helft dan de tocht naar de piramides legde ik met de metro af, zodat mijn verdere taxirit goedkoper zou uitvallen. Als ik de metro uitkom word ik iets later aangesproken, de "No thank you" lag al klaar... maar omdat de zon schijnt, en ik niet echt houd van mijn paranoide zelf, en de man ook op weg lijkt naar de piramides met zijn twee zonen, en hij me op weg helpt om de minibus in plaats van de taxi te nemen (0.5 ipv 10 pound), ga ik dit keer mee met het verhaal...

... en bevind ik me even later, voor ik goed besef wat er gebeurd is, ergens in een prehistorische versie van een Thomas Cook reisbureau. Waar me, aan de hand van een mooie houten plattegond van het Giza-plateau, wordt uitgelegd waarom het mij 900 pound (+/- 110 euro!!) gaat kosten om de komende 3 uur zinvol te besteden.
Tot mijn eigen verbazing kom ik er nog vrij goed vanaf, zonder een te zuur gezicht van mijn persoonlijke Thomas Cook stemt hij ermee in om me op de voorheen vermeldde kameel naar de eerste piramide te brengen, en kost me dat 50 pound.
Toch nog het dubbele van de reguliere prijs voor een kamelenritje, maar aangezien ik niet wist hoe ik op eigen houtje de piramides moest gaan vinden leek me dat toen geen slechte prijs :-).

Van zweet parelende groeten,
D




P.S. Als ik een foto neem van de Nationale Islamitische Bank van Egypte, word ik aangesproken door iemand met een pasje van Internal Affairs. Iemand een idee waarom? De man zelf sprak geen Engels, en ik geen Arabisch.
Dat laatste trouwens tot grote ergernis van Mohamed, de Tourism Manager van deze hostel waar ik (eveneens trouwens) al twee dagen de enige gast ben. Want als ik snel even Arabisch wou leren zou ik de originele versie van de koran kunnen lezen, waarna ik dadelijk de liefde van Allah in mijn hart zou voelen, en nooit ofte nimmer meer zou twijfelen aan mijn nieuw gewonnen geloof.
Ik stond op het punt om op zijn voorstel in te gaan, maar dan moest hij me wel beloven zich evenzeer in de mooie kunst der wetenschappen te verdiepen, maar dat zag hij dan weer niet zitten.
Sinds dat gesprek glip ik toch weer net iets stiller mijn kamer in :-)