vrijdag 30 november 2007
woensdag 28 november 2007
No More: Mind the Gap
Nieuws van de dag is toch wel het ontslag van die vriendelijk gestemde mevrouw die me er in Londen tot vervelens toe op attent maakte dat ik de Gap moest Minden.
Op haar site had ze immers enkele "alternatieve waarschuwingen" gezet, à la
Nu ik toch bezig ben, onlangs las ik dat men eraan denkt ook in Hasselt te beginnen met het plaatsen van camera's op strategische plaatsen.
Volgens mij zijn ze ook in Londen zo ooit begonnen, maar nu wordt je er overal aan herinnerd dat CCTV is watching you! Ok, je bent gewaarschuwd, en zelfs in vriendelijke geruststellende bewoordingen (het is voor UW veiligheid!), maar toch... ook op de vijfde dag bleef ik me nog uiterst bekeken voelen.
Op die vijfde dag stelde ik trouwens nog enkele andere dingen vast:
Als er voor één keer niet in grote letters op straat geschreven stond dat voetgangers zich best aan de stelregel "LOOK TO THE LEFT", "LOOK TO THE RIGHT" oftewel "LOOK BOTH WAYS" houden (en dit meestal ook nog eens voorzien van een dikke pijl, voor de oriëntatie-minderbedeelden onder ons), betrapte ik me erop dat ik bij groen in paniek in alle vier de wind richtingen begon te kijken en de straat niet over geraakte...
Op haar site had ze immers enkele "alternatieve waarschuwingen" gezet, à la
- "Would the passenger in the red shirt pretending to read a paper, but is actually staring at that woman's chest, please stop. You are not fooling anyone. You filthy pervert"
- "Would passengers filling in answers on the Sudokus please accept that they're just crosswords for the unimaginative and are not in any way more impressive just because they contain numbers"
- "Do not drop litter on the train. Please use the tramps provided"
Nu ik toch bezig ben, onlangs las ik dat men eraan denkt ook in Hasselt te beginnen met het plaatsen van camera's op strategische plaatsen.
Volgens mij zijn ze ook in Londen zo ooit begonnen, maar nu wordt je er overal aan herinnerd dat CCTV is watching you! Ok, je bent gewaarschuwd, en zelfs in vriendelijke geruststellende bewoordingen (het is voor UW veiligheid!), maar toch... ook op de vijfde dag bleef ik me nog uiterst bekeken voelen.
Op die vijfde dag stelde ik trouwens nog enkele andere dingen vast:
Als er voor één keer niet in grote letters op straat geschreven stond dat voetgangers zich best aan de stelregel "LOOK TO THE LEFT", "LOOK TO THE RIGHT" oftewel "LOOK BOTH WAYS" houden (en dit meestal ook nog eens voorzien van een dikke pijl, voor de oriëntatie-minderbedeelden onder ons), betrapte ik me erop dat ik bij groen in paniek in alle vier de wind richtingen begon te kijken en de straat niet over geraakte...
vrijdag 16 november 2007
Penisland
Eerste hoofstuk in de cursus "Hoe kies ik een aantrekkelijke domeinnaam":
www.penisland.net
Het land dat altijd kleiner lijkt dan op de kaart?
www.therapistfinder.com
Zoekertje?
www.speedofart.com
Zwembroekscheet?
www.whorepresents.com
Kerstcadeau-idee?
www.expertsexchange.com/
Het andere geslacht...
www.molestationnursery.com/
Kindergarten *****
www.penisland.net
Het land dat altijd kleiner lijkt dan op de kaart?
www.therapistfinder.com
Zoekertje?
www.speedofart.com
Zwembroekscheet?
www.whorepresents.com
Kerstcadeau-idee?
www.expertsexchange.com/
Het andere geslacht...
www.molestationnursery.com/
Kindergarten *****
Everything's Q.I.
dinsdag 13 november 2007
6 boeken
Een thema!
Niets zo mooi als een thema om een donkere dinsdagavond op te vrolijken!
En nu u daarvan overtuigd bent en begint aan uw zoektocht kan ik rustig beginnen lezen in Dave Eggers van een even duidelijke titel als zijn voorgangers ("A Heartbreaking Work of Staggering Genius" & "You Shall Know Our Velocity") voorziene roman "What is the What" .
Dank u ook.
For One More Day beschrijft namelijk die éne dag die je nog graag zou gehad hebben met een naaste (in dit geval de protagonist's moeder) die plots overleden is, om te zeggen wat je nooit gezegd hebt tijdens zijn/haar leven hebt verteld. Mooi, maar te gelijklopend met zijn betere opvolger, die ik dus jammer genoeg eerder las.
Vlot lezende novelle vermomd als stijloefening.
-> Een verwaarloosde zonder seksuele gevoelens opgegroeide vrouw verkracht haar echtgenoot middels haar pas aangegroeide penis.
-> Een man wordt wakker met een vagina in zijn knie en wordt verleidt door zijn (mannelijke) dokter.
Fijn vertier.
Hij wordt in zijn reis bijgestaan door zijn vriendin, die in het bezit is van magisch verleidelijke oren, een als schaap verkleede oude man, en zijn vriend The Rat.
Absolute must als kennismaken met Haruki, die ik na elk gelezen boek iets heiliger zou willen verklaren.
Niets zo mooi als een thema om een donkere dinsdagavond op te vrolijken!
En nu u daarvan overtuigd bent en begint aan uw zoektocht kan ik rustig beginnen lezen in Dave Eggers van een even duidelijke titel als zijn voorgangers ("A Heartbreaking Work of Staggering Genius" & "You Shall Know Our Velocity") voorziene roman "What is the What" .
Dank u ook.
- The Penelopiad - Margaret Atwood ***
- Microserfs - Douglas Coupland ****
- For one more day - Mitch Albom ***
For One More Day beschrijft namelijk die éne dag die je nog graag zou gehad hebben met een naaste (in dit geval de protagonist's moeder) die plots overleden is, om te zeggen wat je nooit gezegd hebt tijdens zijn/haar leven hebt verteld. Mooi, maar te gelijklopend met zijn betere opvolger, die ik dus jammer genoeg eerder las.
- Foe - J. M. Coetzee ***
Vlot lezende novelle vermomd als stijloefening.
- Cock and Bull - Will Self ***
-> Een verwaarloosde zonder seksuele gevoelens opgegroeide vrouw verkracht haar echtgenoot middels haar pas aangegroeide penis.
-> Een man wordt wakker met een vagina in zijn knie en wordt verleidt door zijn (mannelijke) dokter.
Fijn vertier.
- The Wild Sheep Chase - Haruki Murakami ****
Hij wordt in zijn reis bijgestaan door zijn vriendin, die in het bezit is van magisch verleidelijke oren, een als schaap verkleede oude man, en zijn vriend The Rat.
Absolute must als kennismaken met Haruki, die ik na elk gelezen boek iets heiliger zou willen verklaren.
zaterdag 10 november 2007
zondag 4 november 2007
Day by Day
De volgende dagen verlopen eigenlijk volgens eenzelfde stramien.
Het in de prijs inbegrepen ontbijt sla ik over (oud wit brood, confituur en wakke cornflakes), waarna ik een kleinigheid koop in de plaatselijke supermarkt, en een dagticketje voor de metro. De metro is hier voor de occasionele reiziger trouwens serieus duur: het goedkoopste enkel ticketje kost een slordige 5,75 euro! Gelukkig ben ik van plan serieus over en weer te trekken, dus ik koop me een dagticket aan 7,50 euro, waar ik toch telkens minstens een zestal ritten uithaal...
Nog iets dat me in de metro (en aan de douane op de terugweg) opviel is dat er een speciaal uniform is voor de vrouwelijke islamitische bedienden: een uniform met bijpassende hoofddoek...
En ik had toch niet dadelijk de indruk dat iemand zich daardoor onveiliger of bedreigd voelde.
Als ik dit keer één ding goed heb voorbereid is het wel mijn zoektocht naar de beste tweedehandsboekenwinkeltjes... dat zijn dan ook de plekken waar ik het grootste gedeelte van mijn voormiddagen doorbreng, een mens moet iets doen nietwaar.
In tegenstelling tot de prijs van een metro-ticket zijn de prijzen van de grote Londense musea onverwacht laag, om niet te zeggen gratis!
De namiddagen breng ik dan ook cultureel verantwoord door in uren opslorpende plekken als het Tate Britain, het Tate Modern, de National Gallery, het Natural History Museum en het British Museum.
Maar die Britten zijn natuurlijk ook niet achterlijk, ook in Londen gaat enkel de zon voor niets op. En dus staan er overal grote glazen bakken die je aansporen tot een vrije gift van 5 euro, en is het onmogelijk om buiten te geraken zonder te passeren via een museumshop vol souvenirs die zich opvallend vaak tot kinderen richten.
Maar dit alles is natuurlijk geen probleem voor mensen zonder geweten of kinderen, de museums in Londen zijn wat mij betreft dus gratis!
Na het avondeten doen de te kille avonden me in de Prince Charles Cinema belanden, een kleine (één zaal) cinema met een bizar lage (6,45euro) inkom. Bizar, omdat hij toch héél centraal gelegen is, omringd is door andere cinema's waar de gemiddelde inkom 14 euro bedraagt, en er toch ook nieuwe films spelen zoals bv Rob Zombie's van meer bloed en borsten voorziene remake van Halloween.
In die cinema beland ik, samen met de rest van de zaal, trouwens ook in mijn eerste Candid Camera moment! Nu ja, echt spannend was het allemaal niet, tijdens de reclame (die hier trouwens een rating meekrijgt) hielden de makers van het Channel 4 programma Balls of Steel bordjes voor de projector waardoor er intelligente boodschappen als "You are all twats" op het scherm verschenen... het animo van het publiek was echter niet echt om naar huis te schrijven, ik betwijfel dan ook of het feit dat ik mijn handtekening nergens onder een "ok for tv" heb moeten zetten grote invloed zal hebben op mijn toekomstige carrière als TV-personality.
Het in de prijs inbegrepen ontbijt sla ik over (oud wit brood, confituur en wakke cornflakes), waarna ik een kleinigheid koop in de plaatselijke supermarkt, en een dagticketje voor de metro. De metro is hier voor de occasionele reiziger trouwens serieus duur: het goedkoopste enkel ticketje kost een slordige 5,75 euro! Gelukkig ben ik van plan serieus over en weer te trekken, dus ik koop me een dagticket aan 7,50 euro, waar ik toch telkens minstens een zestal ritten uithaal...
Nog iets dat me in de metro (en aan de douane op de terugweg) opviel is dat er een speciaal uniform is voor de vrouwelijke islamitische bedienden: een uniform met bijpassende hoofddoek...
En ik had toch niet dadelijk de indruk dat iemand zich daardoor onveiliger of bedreigd voelde.
Als ik dit keer één ding goed heb voorbereid is het wel mijn zoektocht naar de beste tweedehandsboekenwinkeltjes... dat zijn dan ook de plekken waar ik het grootste gedeelte van mijn voormiddagen doorbreng, een mens moet iets doen nietwaar.
In tegenstelling tot de prijs van een metro-ticket zijn de prijzen van de grote Londense musea onverwacht laag, om niet te zeggen gratis!
De namiddagen breng ik dan ook cultureel verantwoord door in uren opslorpende plekken als het Tate Britain, het Tate Modern, de National Gallery, het Natural History Museum en het British Museum.
Maar die Britten zijn natuurlijk ook niet achterlijk, ook in Londen gaat enkel de zon voor niets op. En dus staan er overal grote glazen bakken die je aansporen tot een vrije gift van 5 euro, en is het onmogelijk om buiten te geraken zonder te passeren via een museumshop vol souvenirs die zich opvallend vaak tot kinderen richten.
Maar dit alles is natuurlijk geen probleem voor mensen zonder geweten of kinderen, de museums in Londen zijn wat mij betreft dus gratis!
Na het avondeten doen de te kille avonden me in de Prince Charles Cinema belanden, een kleine (één zaal) cinema met een bizar lage (6,45euro) inkom. Bizar, omdat hij toch héél centraal gelegen is, omringd is door andere cinema's waar de gemiddelde inkom 14 euro bedraagt, en er toch ook nieuwe films spelen zoals bv Rob Zombie's van meer bloed en borsten voorziene remake van Halloween.
In die cinema beland ik, samen met de rest van de zaal, trouwens ook in mijn eerste Candid Camera moment! Nu ja, echt spannend was het allemaal niet, tijdens de reclame (die hier trouwens een rating meekrijgt) hielden de makers van het Channel 4 programma Balls of Steel bordjes voor de projector waardoor er intelligente boodschappen als "You are all twats" op het scherm verschenen... het animo van het publiek was echter niet echt om naar huis te schrijven, ik betwijfel dan ook of het feit dat ik mijn handtekening nergens onder een "ok for tv" heb moeten zetten grote invloed zal hebben op mijn toekomstige carrière als TV-personality.
vrijdag 2 november 2007
Mind The Gap
Terwijl de grote meerderheid der Vlamingen zich klaarmaakt om een bezoekje aan't kerkhof te brengen, wandel ik - toevallig samen met nog een andere rugzakker - te Hasselt een bijna verlaten station binnen. De trein heb ik dan ook volledig voor mezelf, waardoor ik toch al vroeg overvallen wordt door een gevoel van op-reis-zijn. De normaal gezien obligate mp3-speler en boek blijven dan ook opgeborgen... nog even genieten van de stilte voor ik straks aankom in het 8 miljoen zielen tellende Londen.
Gelukkig ben ik deze ochtend op tijd vertrokken, want aangekomen op Brussel-Zuid leer ik meteen dat reizen met de Eurostar meer weg heeft van een vliegreis dan van mijn dagdagelijkse gependel: minstens een half uur op voorhand inchecken, paspoortcontroles, metaaldetectoren, ...
Enkele uren later behoor ik tot de paar duizenden laatste Eurostar-reizigers die aankomen in London Waterloo (vanaf 14 november wordt dit station gesloten), haal ik mijn eerste Engelse ponden uit de Cash Withdrawel machine, en zoek ik me een weg naar de metro, die door de inboorlingen ook wel eens The Tube genoemd wordt.
Tijdens mijn eerste rit met the Tube valt het me dadelijk, en niet voor de laatste keer, op dat alles hier goed tot perfect geregeld is: je moet nooit zoeken naar een bordje voor een aansluitend traject of uitgang, op de (soms ellenhoge) roltrappen hangt om de paar meter een bordje met "Stand on the right", naast elke metrodeur vertelt een bordje dat hier de noodrem hangt (of dat ze aan de overkant hangt als er hier toevallig geen hangt), de gangen en metrostellen zijn continu gevuld met heldere en (vooral opvallend) verstaanbare stemmen die je zeggen waar je bent, waar je heen moet, dat je "The Gap" moet "Minden", moet oppassen met de deuren, en dat er op dit moment "good services" zijn op het hele netwerk...
Zonder enig probleem vind ik dan ook mijn hostel, dat een hotel blijkt te zijn, èn zich op een steenworp van Notting Hill bevind... een mooie eerste wandeling dient zich aan, want alles is zo vlot gegaan dat ik nog twee uur op overschot heb voor ik kan inchecken. Drie uur later kom ik terug, trotse bezitter van mijn eerste Britse aankopen: drie boeken!
Het hotel heeft zichzelf toch enige hostel-allures aangemeten door de kamers van de vierde verdieping te vullen met twee stapelbedden. Dat moet eigenlijk zijn: dè kamer op de vierde verdieping, want alle andere kamers op het vierde zijn afgebroken...
De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik wist dat hier werken aan de gang waren (daardoor is het bed spotgoedkoop), maar niet dat die werken in de kamer naast de mijne plaatsvonden...
Als ik dus zeg dat ik sliep in een propere verzorgde kamer, moet u zich daar de mate van properheid bij voorstellen die mogelijk is in een kamer die naast een bouwwerf ligt. En hetzelfde geldt trouwens voor het toilet en de douche iets verder in de gang.
En o ja, had ik al gezegd dat er geen lift was? En dat ik op't vierde zat? En dat ernaast geverbouwd werd? Daar kan een kamer in Mongkok niet tegenop ;o)!
Na alles in stilte uitgepakt te hebben, ondanks de Militia geluiden ligt hier iemand te slapen, vertrek ik richting eerste bestemming... de plek die als eerste vermeldt staat op het lijstje van elke toerist die voor de eerste keer in Londen aankomt: de afdeling Mathematics op de tweede verdieping van The Museum of Science!
Een Möbius-band die veranderd in een Paradromische Ring! De morfologisering van koffiekopje naar trouwring! Tetrahedronen en Dodecahedronen! Uit Meccano geconstrueerde apparaten die bepaalde integalen kunnen berekenen!
Sorry...
De eerste avond breng ik al slenterend door in het uitgaanscentrum dat wordt gevormd door the West End, China Town en Soho.
Proevend van de in elkaar overlopende geuren van de overvloedig aanwezige chinese, indische, pakistaanse, thaise en japanse restaurants.
Proevend van een maaltijd die bereidt werd in één van die overvloedig aanwezige chinese, indische, pakistaanse, thaise en japanse restaurants.
Daarna nog wat geslenter in de drukte (het zijn hier nochtans geen verlofdagen, dat belooft voor't weekend)... en dan richting hotel, waar mijn kamergenoten al allemaal onder zeil liggen. Mijn drie kamergenoten waarmee ik trouwens, tijdens de hele vijf dagen van mijn verblijf, twee woorden wissel (in totaal!). Ze slapen altijd als ik thuiskom, en zijn al vertrokken als ik opsta...
Nu, waarom iedereen al weg is voor 8u begreep ik al na de eerste ochtend: als ik om 8:05 richting douches trek, dan doe ik dat temidden een erehaag die gevormd wordt door de 30 bouwvakkers die bij elkaar getroept staan op de overloop en de trap richting properdere douches op't derde verdiep.
Gelukkig ben ik deze ochtend op tijd vertrokken, want aangekomen op Brussel-Zuid leer ik meteen dat reizen met de Eurostar meer weg heeft van een vliegreis dan van mijn dagdagelijkse gependel: minstens een half uur op voorhand inchecken, paspoortcontroles, metaaldetectoren, ...
Enkele uren later behoor ik tot de paar duizenden laatste Eurostar-reizigers die aankomen in London Waterloo (vanaf 14 november wordt dit station gesloten), haal ik mijn eerste Engelse ponden uit de Cash Withdrawel machine, en zoek ik me een weg naar de metro, die door de inboorlingen ook wel eens The Tube genoemd wordt.
Tijdens mijn eerste rit met the Tube valt het me dadelijk, en niet voor de laatste keer, op dat alles hier goed tot perfect geregeld is: je moet nooit zoeken naar een bordje voor een aansluitend traject of uitgang, op de (soms ellenhoge) roltrappen hangt om de paar meter een bordje met "Stand on the right", naast elke metrodeur vertelt een bordje dat hier de noodrem hangt (of dat ze aan de overkant hangt als er hier toevallig geen hangt), de gangen en metrostellen zijn continu gevuld met heldere en (vooral opvallend) verstaanbare stemmen die je zeggen waar je bent, waar je heen moet, dat je "The Gap" moet "Minden", moet oppassen met de deuren, en dat er op dit moment "good services" zijn op het hele netwerk...
Zonder enig probleem vind ik dan ook mijn hostel, dat een hotel blijkt te zijn, èn zich op een steenworp van Notting Hill bevind... een mooie eerste wandeling dient zich aan, want alles is zo vlot gegaan dat ik nog twee uur op overschot heb voor ik kan inchecken. Drie uur later kom ik terug, trotse bezitter van mijn eerste Britse aankopen: drie boeken!
Het hotel heeft zichzelf toch enige hostel-allures aangemeten door de kamers van de vierde verdieping te vullen met twee stapelbedden. Dat moet eigenlijk zijn: dè kamer op de vierde verdieping, want alle andere kamers op het vierde zijn afgebroken...
De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik wist dat hier werken aan de gang waren (daardoor is het bed spotgoedkoop), maar niet dat die werken in de kamer naast de mijne plaatsvonden...
Als ik dus zeg dat ik sliep in een propere verzorgde kamer, moet u zich daar de mate van properheid bij voorstellen die mogelijk is in een kamer die naast een bouwwerf ligt. En hetzelfde geldt trouwens voor het toilet en de douche iets verder in de gang.
En o ja, had ik al gezegd dat er geen lift was? En dat ik op't vierde zat? En dat ernaast geverbouwd werd? Daar kan een kamer in Mongkok niet tegenop ;o)!
Na alles in stilte uitgepakt te hebben, ondanks de Militia geluiden ligt hier iemand te slapen, vertrek ik richting eerste bestemming... de plek die als eerste vermeldt staat op het lijstje van elke toerist die voor de eerste keer in Londen aankomt: de afdeling Mathematics op de tweede verdieping van The Museum of Science!
Een Möbius-band die veranderd in een Paradromische Ring! De morfologisering van koffiekopje naar trouwring! Tetrahedronen en Dodecahedronen! Uit Meccano geconstrueerde apparaten die bepaalde integalen kunnen berekenen!
Sorry...
De eerste avond breng ik al slenterend door in het uitgaanscentrum dat wordt gevormd door the West End, China Town en Soho.
Proevend van de in elkaar overlopende geuren van de overvloedig aanwezige chinese, indische, pakistaanse, thaise en japanse restaurants.
Proevend van een maaltijd die bereidt werd in één van die overvloedig aanwezige chinese, indische, pakistaanse, thaise en japanse restaurants.
Daarna nog wat geslenter in de drukte (het zijn hier nochtans geen verlofdagen, dat belooft voor't weekend)... en dan richting hotel, waar mijn kamergenoten al allemaal onder zeil liggen. Mijn drie kamergenoten waarmee ik trouwens, tijdens de hele vijf dagen van mijn verblijf, twee woorden wissel (in totaal!). Ze slapen altijd als ik thuiskom, en zijn al vertrokken als ik opsta...
Nu, waarom iedereen al weg is voor 8u begreep ik al na de eerste ochtend: als ik om 8:05 richting douches trek, dan doe ik dat temidden een erehaag die gevormd wordt door de 30 bouwvakkers die bij elkaar getroept staan op de overloop en de trap richting properdere douches op't derde verdiep.
donderdag 1 november 2007
Pulp Fiction versions
Pulp Fiction: A Fuckin' Short Version
"What does Marcellus Wallace look like?": Typography Version
"What does Marcellus Wallace look like?": Typography Version
Abonneren op:
Posts (Atom)