Terwijl de grote meerderheid der Vlamingen zich klaarmaakt om een bezoekje aan't kerkhof te brengen, wandel ik - toevallig samen met nog een andere rugzakker - te Hasselt een bijna verlaten station binnen. De trein heb ik dan ook volledig voor mezelf, waardoor ik toch al vroeg overvallen wordt door een gevoel van op-reis-zijn. De normaal gezien obligate mp3-speler en boek blijven dan ook opgeborgen... nog even genieten van de stilte voor ik straks aankom in het 8 miljoen zielen tellende Londen.
Gelukkig ben ik deze ochtend op tijd vertrokken, want aangekomen op Brussel-Zuid leer ik meteen dat reizen met de Eurostar meer weg heeft van een vliegreis dan van mijn dagdagelijkse gependel: minstens een half uur op voorhand inchecken, paspoortcontroles, metaaldetectoren, ...
Enkele uren later behoor ik tot de paar duizenden laatste Eurostar-reizigers die aankomen in London Waterloo (vanaf 14 november wordt dit station gesloten), haal ik mijn eerste Engelse ponden uit de Cash Withdrawel machine, en zoek ik me een weg naar de metro, die door de inboorlingen ook wel eens The Tube genoemd wordt.
Tijdens mijn eerste rit met the Tube valt het me dadelijk, en niet voor de laatste keer, op dat alles hier goed tot perfect geregeld is: je moet nooit zoeken naar een bordje voor een aansluitend traject of uitgang, op de (soms ellenhoge) roltrappen hangt om de paar meter een bordje met "Stand on the right", naast elke metrodeur vertelt een bordje dat hier de noodrem hangt (of dat ze aan de overkant hangt als er hier toevallig geen hangt), de gangen en metrostellen zijn continu gevuld met heldere en (vooral opvallend) verstaanbare stemmen die je zeggen waar je bent, waar je heen moet, dat je "The Gap" moet "Minden", moet oppassen met de deuren, en dat er op dit moment "good services" zijn op het hele netwerk...
Zonder enig probleem vind ik dan ook mijn hostel, dat een hotel blijkt te zijn, èn zich op een steenworp van Notting Hill bevind... een mooie eerste wandeling dient zich aan, want alles is zo vlot gegaan dat ik nog twee uur op overschot heb voor ik kan inchecken. Drie uur later kom ik terug, trotse bezitter van mijn eerste Britse aankopen: drie boeken!
Het hotel heeft zichzelf toch enige hostel-allures aangemeten door de kamers van de vierde verdieping te vullen met twee stapelbedden. Dat moet eigenlijk zijn: dè kamer op de vierde verdieping, want alle andere kamers op het vierde zijn afgebroken...
De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik wist dat hier werken aan de gang waren (daardoor is het bed spotgoedkoop), maar niet dat die werken in de kamer naast de mijne plaatsvonden...
Als ik dus zeg dat ik sliep in een propere verzorgde kamer, moet u zich daar de mate van properheid bij voorstellen die mogelijk is in een kamer die naast een bouwwerf ligt. En hetzelfde geldt trouwens voor het toilet en de douche iets verder in de gang.
En o ja, had ik al gezegd dat er geen lift was? En dat ik op't vierde zat? En dat ernaast geverbouwd werd? Daar kan een kamer in Mongkok niet tegenop ;o)!
Na alles in stilte uitgepakt te hebben, ondanks de Militia geluiden ligt hier iemand te slapen, vertrek ik richting eerste bestemming... de plek die als eerste vermeldt staat op het lijstje van elke toerist die voor de eerste keer in Londen aankomt: de afdeling Mathematics op de tweede verdieping van The Museum of Science!
Een Möbius-band die veranderd in een Paradromische Ring! De morfologisering van koffiekopje naar trouwring! Tetrahedronen en Dodecahedronen! Uit Meccano geconstrueerde apparaten die bepaalde integalen kunnen berekenen!
Sorry...
De eerste avond breng ik al slenterend door in het uitgaanscentrum dat wordt gevormd door the West End, China Town en Soho.
Proevend van de in elkaar overlopende geuren van de overvloedig aanwezige chinese, indische, pakistaanse, thaise en japanse restaurants.
Proevend van een maaltijd die bereidt werd in één van die overvloedig aanwezige chinese, indische, pakistaanse, thaise en japanse restaurants.
Daarna nog wat geslenter in de drukte (het zijn hier nochtans geen verlofdagen, dat belooft voor't weekend)... en dan richting hotel, waar mijn kamergenoten al allemaal onder zeil liggen. Mijn drie kamergenoten waarmee ik trouwens, tijdens de hele vijf dagen van mijn verblijf, twee woorden wissel (in totaal!). Ze slapen altijd als ik thuiskom, en zijn al vertrokken als ik opsta...
Nu, waarom iedereen al weg is voor 8u begreep ik al na de eerste ochtend: als ik om 8:05 richting douches trek, dan doe ik dat temidden een erehaag die gevormd wordt door de 30 bouwvakkers die bij elkaar getroept staan op de overloop en de trap richting properdere douches op't derde verdiep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten