En dat geldt ook voor Mostar, waar de gerenoveerde knappe restaurantjes en de met grote gaten doorboorde huizen elkaar afwisselen... Het lijkt op het eerste zicht opnieuw een museumstad, maar ondanks de marktjes en de vele terrasjes is de sfeer hier toch heel anders...
Gelukkig verdwijnt dat onwennig gevoel als we aankomen bij ons gastgezin voor twee dagen: een hartelijke Majdar komt ons aan de bushalte ophalen, waarna we bij haar thuis dadelijk overdonderd worden door haar kranige er minstens 90-jaar uitziende moeder: chocolade, cake, échte limonade en Bosnische koffie (elke keer als je haar tegenkomt blijft ze vragend ˝Coffee? Juice?˝ mompelen, een huiselijke hostel!
Iets daarna komt Majdars broer thuis en zit iedereen (zij gedrieën en intussen al een 8tal logies) op het balkon van hetgeen eigenlijk maar een drieslaapkamer appartement is.
Uiteindelijk zullen we de tweede nacht met 22 backpackers de nacht hier doorbrengen, overal staan dan ook extra bedden en liggen matrassen op de grond, alle kamers zijn in gebruik!
Zelfs in de hal liggen 2 mensen te slapen als Kelly, Tom en ik (en ik moet eerlijk zijn, niet al te stilletjes) om half vier thuiskomen van een nachtje stappen en verbroederen met de enige andere mensen die we na 12en nog tegenkomen in Mostar-centrum: de uitbaters van het enige nog open café :-)
En dan, amper drie uur later loopt de wekker af! Tijd voor onze lift naar het station waar we voor één keer eens de trein nemen, speciaal omdat de mooie route door de Lonely Planet zéér aangeraden wordt... niemand heeft jammer genoeg iets gezien als we twee uur later Sarajevo binnenrijden
.Ach ja:
de tweede dag heeft Majdars broer ons ook nog meegenomen op een site-seeing van de omgeving van Mostar: inclusief picnick in de toren van een oude klooster-ruine, met op het menu een door moeder vers gebakken potato-pie en de bijbehorende yoghurt-drink...Smakelijk :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten